Wat een prachtig traject hebben we afgelegd!
Van een rustige, enthousiaste, relaxte, sociale (naar mens en dier) en energieke hond veranderde
onze Boris (Friese Stabij) 2 jaar geleden in een gestrest, ongelukkig hondje. Hij is destijds aangevallen
door een (ontsnapte) andere hond, met als direct gevolg 4 gaten in zijn poot en bont en blauw.
Na fysiek herstel veranderde zijn gedrag langzaam. Daar waar hij eerst graag naar zijn vaste
hondenoppas ging, wilde hij nu niet altijd meer naar binnen, bleef hij ineens bij een aantal honden
uit de buurt (waar hij voorheen veel mee speelde), oogde hij ongelukkig en speelde niet meer.
Daarnaast begon de onrust tijdens wandelingen en met name op onbekende plekken. Onrust,
trekken, geen contact krijgen, alles willen ruiken, hyper… Ook in die tijd ontwikkelde Boris angst voor
geluiden. Geluiden die hij van pup af aan kent waren nu ineens beangstigend en ging hij vluchtgedrag
vertonen (bv. het fluitje bij een voetbalwedstrijd van onze zoon). In de tuin nam het blaffen enorm
toe bij het alleen al horen van de buren.
Dit alles resulteerde erin dat Boris ofwel niet meer mee kon naar de activiteiten waar hij van jongs af
aan altijd bij was geweest, we niet meer ontspannen met hem konden lopen, hij niet meer gelukkig
was bij zijn hondenoppas en we daarnaast thuis een gestrest hondje zagen als bijvoorbeeld de tv
aanstond (met voor hem beangstigende geluiden, die voor ons heel normaal zijn) of als hij in de tuin
was. Voor ons als gezin, maar vooral voor Boris zelf, een verdrietige situatie. Van jongs af aan heeft
hij altijd voor 200% bij ons gezin gehoord, ging overal mee naar toe en was onze gezellige, aanwezige
‘gezinslid’.
Na een paar trainingen (niet bij Eddy) om het trekken tegen te gaan en daarnaast een cursus
behendigheid om langzaam het plezier weer te ontdekken en daarnaast in kleine stapjes het sociale
naar andere honden weer op te pakken, leidde dit niet tot het gewenste resultaat. Niets ten nadele
van deze trainingen (door een kynologisch gedragstherapeut), maar voor Boris was dit niet de
manier.
In mijn zoektocht naar een oplossing voor Boris, kwam ik online Eddy ‘tegen’. Na kort mailcontact
waarin ik de problematiek heb beschreven, hebben we een kennismaking gepland. Wauw, wat een
andere inzichten en wat een fijne manier van kijken naar hond, baas en mogelijkheden. En dat
allemaal om gezamenlijk de balans weer te vinden. Na deze kennismaking zijn we gestart met het
eerste traject om vervolgens ook nog een tweede traject in te gaan.
Alles doen vanuit rust, dat kreeg ik keer op keer mee als huiswerk. Pas het huis verlaten als Boris
rustig is, tijdens de wandelingen rust creëren, pas de auto verlaten als Boris rustig is, een wandeling
rustig afsluiten, rust rust rust. Zo, dat was moeilijk voor Boris, maar zeker nog moeilijker voor ons.
Daar waar we eerder geleerd hadden Boris enthousiast te maken voor het doen van een ‘trucje’ (als:
zit), moesten we nu juist niet enthousiast zijn. Alles vanuit rust doen, waardoor we contact konden
blijven houden met Boris, ook in lastige situaties. Een compleet andere benadering, maar zeer
effectief zo is gebleken. Niet alleen de rust bij Boris was van belang, ook bij onszelf. Deze rust was ver
te zoeken tijdens de wandelingen. Na het maandenlang wandelen met een trekkende hond, die niet
te bereiken was, bleek het erg lastig om ook zelf ontspannen aan een wandeling te beginnen en dan
ook nog eens met het vertrouwen dat het gaat lukken.
Samen met Eddy hebben we gewandeld, in onbekend gebied, maar ook bij ons thuis. Hierbij is
constant gekeken naar ons en de reactie van Boris op ons. Filmpjes die we maakten, keken we later thuis met het hele gezin terug om ook zelf te zien wat de effecten zijn van bepaalde houdingen,
acties, etc. Heel leerzaam, maar ook heel confronterend. Want onze aanpak bleek vaak niet de meest
handige…
Naast de activiteiten tijdens de trainingen hebben we ook veel gesproken over onze verwachtingen
ten opzichte van Boris. Misschien verwachtten we wel te veel, wilden we te graag dat hij altijd met
ons mee zou blijven gaan op vakantie, op visite, naar de sportwedstrijden van onze kinderen, naar de
hondenoppas met veel andere honden. Eddy liet ons inzien dat Boris erg gevoelig is voor prikkels en
hier heftig op reageert. Zo zagen we bijvoorbeeld dat Boris meer in de tuin blafte, nadat we de dag
ervoor veel met hem hadden ondernomen. Dit inzicht heeft ons veel opgeleverd. Niet te veel
uitdagingen, maar bekende wandelingen, niet teveel los lopen, maar ook gezellig (en inmiddels
ontspannen) aan de lijn; Boris werd rustiger, relaxter en ook vrolijker. Ineens kwam hij thuis weer
met speeltjes aanhuppelen en wandelde hij met zijn staart vol in de krul heel gezellig aan de lijn
naast ons. Begrenzen en niet te veel prikkels, dit deed en doet Boris weer opleven. Onze doelen en
verwachtingen hebben we bijgesteld en wat zijn we hier blij mee!
Al met al:
2 pittige trajecten, waarin we vooral heel erg goed naar onszelf hebben leren kijken en de effecten
hiervan op Boris. Tijd, frustraties en onmacht kwamen vaak om de hoek kijken. Want: zou het
uiteindelijk echt wel gaan lukken? Eddy heeft ons hierin keer op keer gerust kunnen stellen en uitleg
kunnen geven over situaties en momenten. Erg fijn! We hebben Boris nog beter leren kennen (vooraf
wisten we niet dat dat kon). We zien wat hij nodig heeft en kunnen hierop inspelen. Er is dan ook
maar 1 conclusie: Balans!
Menu
